In Antwerpen stierven begin november twee mannen die dak- en thuisloos waren in de fietsenparking onder het Astridplein. Enkele naasten besloten deze week een fotomuur te maken die een gezicht moest geven aan deze mensen, aan Mike en Wesley. De wall of fame toont dat het mensen zijn die liefhadden en werden liefgehad. Het toont dat het mensen zijn zoals u en ik. En dat is een ongelofelijk belangrijk signaal.
Zeker nadat de burgemeester na hun dood verklaarde dat ze “een bijna dierlijke manier van leven hebben”. Mens zijn lijkt het meest evidente onderdeel van onze identiteit, maar voor dak- of thuislozen is dat blijkbaar niet het geval. Zij vallen schijnbaar volledig samen met de situatie waarin ze leven en zo moeilijk uit geraken. Ze worden buitenstaander, ze worden ontmenselijkt.
Dat er in België nog steeds mensen op een anonieme manier op straat sterven, zegt veel meer over onze samenleving dan over deze mensen zelf. Anders gezegd: misschien is een beschaving als de onze die nog steeds zovele mensen in dak- en thuisloosheid laat (over)leven, zonder degelijke actie te ondernemen om hen uit die situatie te halen, het dierenrijk niet zo ver ontgroeid.
Caritas Vlaanderen blijft pleiten voor actie om het probleem te stoppen en roept op om altijd, iedereen en in gelijk welke situatie te blijven behandelen, zien en bejegen als mens. Als dat zelfs niet meer kan, dan is er geen ondergrens meer voor onze samenleving.
