Serge Casier: “Ik zag mij tien jaar geleden niet voor het bisdom werken”

Serge Casier, medewerker Crisisfonds Limburg Caritas Hulpbetoon: “Tien jaar geleden zouden mensen me gek hebben verklaard, als ze hoorden dat ik voor het bisdom zou gaan werken. Ik heb een technische opleiding genoten en werkte in de privé, ik leidde de technische verkopen. Ploegen aansturen om betere cijfers te halen, dat was mijn job. ‘Was dat het leven dat de moeite waard was?’, vroeg ik me wel eens af. De laatste vier jaar bood ik technische ondersteuning aan scholen en gaf ik les in technische automatisatie. Maar ik bleef nog steeds in die commerciële omgeving, waar het cijfermatige soms belangrijker is dan het menselijke. Het is confronterend om hierop terug te kijken. Ik ging anders tegenover de zaken aankijken.

Een achttal jaar geleden deed mijn dochter haar communie. De koster sprak mij toen aan en vroeg me of het iets voor mij zou zijn om lector te worden. Ik ben dan lector geworden, daarna ook catechist en voelde stilaan de roeping om aan een diakenopleiding te beginnen. Die opleiding heb ik ondertussen afgerond. Vorig jaar in juli vroeg Frank Deloffer, bisschoppelijk gedelegeerde voor de diaconie, me of ik interesse had om voor het bisdom te komen werken. Vanaf 1 januari is dat ook een feit en volg ik o.a. het Crisisfonds op. Vanuit de idee van diaconie iets willen doen voor anderen, zonder daar iets tegenover te willen stellen, dat vind ik mooi. Zo vingen we in Borgloon eerder al een vluchtelinge op via Caritas International.be. Ondanks ons sociale vangnet vallen sommige mensen toch nog uit de boot.

De meeste collega’s hier op het bisdom hebben godsdienstwetenschappen gestudeerd. Frank en ik komen beide uit een andere sector (Frank Deloffer is advocaat). Wij brengen andere ervaringen mee, een andere insteek, dat zorgt voor een nieuwe dynamiek, denk ik.

Ik wil graag eerst de dekenaten leren kennen. Bij de eerste gesprekken die ik al gehad heb, valt me op dat heel veel mensen het Crisisfonds niet kennen, wat jammer is. Voor heel wat mensen lijkt alles wat met de Kerk te maken heeft, te worden verengd tot ‘de verplichting om naar de mis te gaan’. Ik denk daarom dat we moeten gaan voor een samenwerking tussen kerkelijke en niet-kerkelijke initiatieven. Welke andere initiatieven bestaan er nog om mensen te helpen? Welke samenwerkingen kunnen we intensifiëren, om zo een draagvlak te creëren in de samenleving? Wat kunnen we doen opdat de hulp door meer mensen wordt gedragen dan vandaag?

Voor hulp aan steunvragers is er soms weinig draagvlak. Dat verandert wanneer we onze dossiers een gezicht kunnen geven, niet de identiteit van de mensen weggeven, maar wel onze hulp menselijker maken opdat mensen de steunvragers leren kennen. De armoedecijfers zijn hier in Borgloon hoger dan veel mensen denken, armoede ligt hier niet ‘ver van mijn bed’. Dat moeten we de mensen duidelijk maken."

Caritas