| Caritas

In het kort

Opgericht in 2011
Initiatief van parochie Sint-Rochus
Gratis soep, brood en koffie
Van maandag tot vrijdag van 11u tot 13u
Bedoeld voor iedereen die er nood aan heeft
Een plaats om te verpozen en krachten op te doen
Mogelijkheid tot een gesprek met een sociaal assistent

Wanneer we op bezoek komen bij Punt 32 heerst er een drukke bedrijvigheid. Vrijwilligers zijn druk bezig de maaltijd voor te bereiden die er om 11u zal worden opgediend aan al wie er behoefte aan heeft.

Punt 32 biedt een plaats om te eten in het gezelschap van anderen, om te verpozen in een warme ruimte en even op krachten te komen. Elke dag staan vrijwilligers paraat om tussen 11u en 14u twee tot drie keer een volle zaal van 70 man te bedienen van een maaltijd.

Vrijwilliger André Deprez en Hugo Vangeel.

Hoe is dit zo gegroeid?

Hugo Vangeel is vrijwilliger bij Punt 32. Hij is missionaris bij het Heilig Hart en was eerst pastoor in Sint-Rochus. Hij vertelt: “In Sint-Rochus zagen we veel vluchtelingen in Brussel stranden. Met de parochie besloten we hen kleren aan te bieden. Aan de bakkers langs weerszijde van de kerk vroegen we of we hun onverkochte brood mochten verdelen. Van de Delhaize van Gooik kregen we diepgevroren eten. En van het dienstencentrum Harmonie kregen we conservendozen. Vluchtelingen warmden de bevroren kost dan op in een conservenblik boven een theelichtje dat ze in de kerk vonden. Ze waren wel vindingrijk.”

“In de warme kerk konden de vluchtelingen even op adem komen. Maar de vraag werd zo groot, dat we een organisatie zochten die ons kon helpen. Die hulp vonden we bij Vluchtelingenwerk Vlaanderen. Deze organisatie besloot het gebouw op Antwerpsesteenweg 32 open te stellen en de vluchtelingen een maaltijd aan te bieden. Maar zij namen alleen vluchtelingen aan die erkend waren of die dag nog een erkenning aanvroegen.”

“De autochtone daklozen zagen het aan en begrepen niet waarom de vluchtelingen te eten kregen, terwijl zij in de kou bleven staan. Daarom besloten we in 2011 met de parochie om naast het huis van Vluchtelingenwerk Vlaanderen een locatie te openen voor ‘iedereen die er nood aan had’. Dat werd ‘Punt 32’, naar het huisnummer 32. In 2014 werd dat gebouw te klein en verhuisden we naar deze locatie, op Nieuwbrug 40, maar we behielden de naam.”

“We krijgen brood van Poverello, wanneer ze er nog over hebben”, vertelt parochie-assistente Marie-Thérèse Daniels. “Colruyt geeft ons korting. De soep komt van bij Dienstencentrum Harmonie. Bakkerij Paul steunt nu en dan met koffiekoeken. Soms brengen de mensen zelf iets mee dat ze van andere organisaties hebben gekregen. Spaghetti bijvoorbeeld, want dat kunnen ze niet zomaar ergens opwarmen, of koffie, want daarvoor hebben ze ook heet water nodig. We brengen heel verschillende mensen samen: autochtone daklozen maar ook jongeren op doortocht. Soms is er discussie, maar toch heerst er vooral veel solidariteit.”

Parochie-assistente Marie-Thérèse Daniels en medewerker Pascal Dossou

Enkele getuigenissen

Marie-Thérèse stond aan het begin dagelijks broodjes te smeren, maar het aantal vrijwilligers vermenigvuldigde gauw, waardoor ze ook haar ander parochiaal werk snel weer kon opnemen. Nu komt ze nog wekelijks een keertje langs. Werknemer Pascal Dossou staat samen met de vele vrijwilligers in voor de dagelijkse werking. Sommigen zijn er al van nagenoeg het begin bij.

Zo ook André Deprez. Zij en haar man gingen in op een oproep van de parochie voor vrijwilligers bij Punt 32. “De eerste keer waren we wat ontgoocheld”, vertelt ze, “want er kwamen maar 2 personen op af. Mijn man praatte graag met de mensen, ik bediende liever. Maar het duurde niet lang of Punt 32 werd te klein, en dan zijn we zelfs moeten verhuizen naar deze grotere locatie. Ik kom hier om 9u30 toe en smeer dan de boterhammen. Momenteel hebben we geen tijd meer om veel te praten met de mensen.”

“Ahmed* (een andere vrijwilliger) weet nooit waar hij die avond mag slapen, maar komt toch graag helpen.”, vertelt André. “Hij moet elke dag 5 euro vinden om te kunnen overnachten. De sociaal assistente die bij Punt 32 langskomt, wijst hem wel de juiste diensten aan, waar hij terecht kan. 2 andere vrijwilligers zijn hier in het kader van Serve de City, een Europees project. Ze krijgen een studiebeurs op voorwaarde dat ze ook aan vrijwilligerswerk doen. Het jonge Italiaanse koppel is hier gebleven; ze helpen al een jaar mee."

Hugo: “Veel van onze gasten willen door naar Engeland, maar ondertussen hangen ze hier al soms meer dan twee jaar rond. Het heeft soms weinig zin, maar dat neemt niet weg dat we menselijk moeten blijven. We zijn aan iets bezig waar geen einde aan komt, maar we kunnen ze toch niet laten verhongeren?! De mensen tonen veel dankbaarheid. Ze slaan me al eens bemoedigend op de schouder of zeggen me ronduit dat ze dankbaar zijn.”

Hugo gaat verder: “Ik help mensen met de procedure om een erkenning. Vier van hen kregen dit jaar een erkenning. Maar evident is het niet. Wanneer je iets wilt huren, moet je 3 maanden garantie kunnen betalen. Velen worden afgescheept op basis van hun naam. Dus dan bel ik voor hen, maar wanneer ze dan op huisbezoek gaan, zie je vaak onmiddellijk het wantrouwen op het gezicht van de verhuurder.” Marie-Thérèse licht toe: “Op dinsdag komt een sociaal assistente af van Brussel Onthaal – Open Deur. Op donderdag wordt zij afgewisseld door een assistente van Caritas International.be. Zij staan de gasten bij met hun sociale vragen.”

De broer en zus van Hugo vroegen zich af waarmee hun broer zich eigenlijk bezig hield. “Ik heb hen moeten overtuigen. Ze zagen zelf hoe deze mensen soms vochten om de tweedehandskleren die we hen aanboden, terwijl hun dochter zelf een kleerkast vol had hangen. Overtuigen gaat niet zomaar met woorden. Soms moet iemand er met zijn neus worden ingeduwd”, meent Hugo. Ook de zus van André raakte overtuigd. Ze is in haar eigen dorp een gelijkaardig initiatief opgestart.